Hoe maken we de revalidatie toekomst bestendig? Tijdens het netwerkevent van het flagship “Convergence Human Mobility Center” bogen onderzoekers, medici, innovators en zorgverzekeraars zich over deze vraag. ‘Het is moeilijk, maar het kan wel.’

‘De zorg loopt vast, als we zo doorgaan hebben we in de toekomst niet genoeg mensen om iedereen te helpen’, zegt  promovendus Karlijn te Boekhorst van het Convergence Human Mobility Center tijdens het netwerkevent in Buitenplaats Rozenlust. ‘Technologie en innovatie worden gezien als de oplossing, maar de implementatie daarvan gaat niet zonder horten en stoten.’

‘Innovatie, van idee tot de markt’, was dan ook de centrale focus van het netwerkevent. Experts vanuit verschillende hoeken presenteerden hun bevindingen. Karlijn publiceerde zelf onlangs een artikel over de uitdagingen bij het implementeren van technologie voor thuisrevalidatie na een beroerte. ‘De ontwikkeling en implementatie van revalidatietechnologie is vaak als een estafette, die begint bij de onderzoeker, wordt overgegeven aan de (commerciële) ontwikkelaar, naar het revalidatiecentrum en daarna aan de patiënt. Dat werkt niet vlot, we moeten eigenlijk vanaf het begin al met elkaar om tafel.’ Flagshiplead Gerard Ribbers vult aan: ‘Innoveren doe je door cocreatie. Dat proces is moeilijk, maar het kán wel.’

Een voorbeeld daarvan zijn de innovaties waaraan Bart Horstman, junior onderzoeker bij het Flagship en dagvoorzitter van het evenement, meewerkt: een handtrainer waarmee handrevalidatie door middel van gamificatie makkelijk en leuk wordt gemaakt, en een robotbal die beweging op een laagdrempelige manier uitlokt.

Bart: ‘Er zijn lange wachtlijsten voor revalidatie na een beroerte, terwijl oefening juist dan cruciaal is. En er komen door vergrijzing alleen maar meer patiënten, terwijl de aanwas van nieuwe medewerkers niet even snel toeneemt. De handtrainer en robotbal zijn simpele, low-cost oplossingen die mensen thuis kunnen inzetten. Maar wat ik ook heb geleerd, is dat een technologische push niet werkt. Samenwerking is essentieel.’

Dat is ook wat Karlijn in haar onderzoek concludeerde: ‘Het beleid stimuleert samenwerking eigenlijk niet op dit moment. Voor succesvolle implementatie is afstemming nodig   tussen zorg en wetenschap, maar ook met zorgverzekeraars en de overheid. Zij maken de kaders waarin wij werken. Zo bepaalt de overheid bijvoorbeeld wat er in het basispakket zit.’ Gerard deelt zijn perspectief als clinicus: ‘We zullen nooit tot vernieuwing van de zorg komen als die niet door meerdere partijen wordt gedragen.’

Tijdens de paneldiscussie aan het einde van de dag werd eveneens duidelijk dat vingerwijzen naar één partij niet helpt, iedereen moet zijn steentje bijdragen. Zorgvernieuwing blijkt een ingewikkelde puzzel om op te lossen. Gerard: ‘Zo’n event als vandaag waar alle partijen samenkomen is een eerste stap.’